Φωτογραφία της ημέρας #5

Ειναι απογευμα καθημερινης, εχω παει στην Χαλκιδα με τον Νικο για να παρακολουθησουμε το εβδομαδιαιο εργαστηριο στην σχολη. Μια φωνη ακουγεται απ'το διπλανο θρανιο "Δικο σου ειναι το μαυρο TS ;", "Δικο μου ειναι" απαντησα και ετσι ξεκινησε μια φιλια που μου αλλαξε τη ζωη. Ειχα μολις γνωρισει τον Κωστα, τον ανθρωπο, τον Μυθο ! Ο Κωστας με μυησε στον φανταστικο κοσμο αυτης της μεγαλης διαδικτυακης αυτοκινητιστικης παρεας. Διεθετα ηδη αυτοκινητιστικη κουλτουρα απο τα γεννητουρια μου, οποτε το κακο δεν αργησε να γινει. Εμαθα τι ειναι ανοιγματα, πρεπει να του πηρε κανα τεταρτο μεχρι να με βοηθησει να καταλαβω. Εμαθα τα στεκια, οι λεξεις βουτα-μαυρη-λιμανακια-κρυφη-κερατεα κτλ δεν μου ελεγαν απολυτως τιποτα, τουλαχιστον οχι οπως το εννοουσε εκεινος. Εγω ημουν ενα ηρεμο παιδι, το μονο πραγμα που ηξεραν οι παρεες μου για αυτοκινητα ηταν οτι ειχαν 4 ροδες. Δεν ειχα κανει κοντρα ποτε μου, αγνοουσα παντελως το οτι μπορουσα να επισκεφτω την πιστα με το αυτοκινητο μου και ξεδινα ξυπνωντας στις 5 το πρωι, για να στριψω μεχρι το Σουνιο. Οι κακες παρεες ομως ειχαν αλλη αποψη καθως απ'οτι φαινεται ειναι πολυ διαδεδομενο σε αυτες τις διαδικτυακες αυτοκινητιστικες κοινοτητες, να σκαλιζουν τα αυτοκινητα τους. Το ενα εφερε το αλλο, το αλλο εφερε τις εξατμισεις, τα φιλτρα, τις αναρτησεις και παει λεγοντας. Ετσι κολλησα και γω την ανιατη αρρωστια του tuning, ξερετε, αυτην την αηδια που δεν σ'αφηνει να παρατησεις το αυτοκινητο στην ησυχια του και του ριχνεις συνεχως χρηματα τα οποια δεν προκειται ποτε να παρεις πισω. Το ενα φορουμ εγινε δυο και τα δυο εγιναν καμια δεκαπενταρια, δημιουργηθηκαν παρα πολλες παρεες και ακομα περισσοτεροι γνωστοι εκ'των οποιων πολλοι εγιναν και καλοι φιλοι. Οι πρωτες επισκεψεις στις πιστες δεν αργησαν και οι βολτες στα βουνα της Αθηνας οχι σολο πλεον αλλα με παρεα, γινοντουσαν σε εβδομαδιαια βαση. Αυτα που ακολουθησαν οι περισσοτεροι τα ξερετε και δεν χρειαζεται να τα γραφω, αυτο ομως που χρειαζεται να γραψω ειναι το εξης: Κωστα σ'ευχαριστω, η γνωριμια μας μου αλλαξε κυριολεκτικα την ζωη, αν δεν ησουν εσυ δεν θα ειχα συνειδητοποιησει ποσο αγαπω αυτον τον χωρο, δεν θα ειχα συναντησει πολλα απ'τα ατομα που τοσο πολυ εκτιμω, μα πανω απ'ολα, δεν θα ειχα γνωρισει εναν παρα πολυ καλο φιλο. Σ'ευχαριστω για ολες τις ιστοριες, για τις εμπειριες, τα κυνηγητα, τα Α.Τ. Βαρκιζας, τα καμενα ξενυχτια spaming στην Χαλκιδα, για τις μεταμεσονυχτιες βολτες σε Ρωσσο και Ριτσωνα, για τις ατελειωτες συζητησεις στα παρκινγκ περι ανεμων και υδατων, για τα σεναρια και τα ονειρα μετατροπων στα αυτοκινητα , για το χαμογελο που εμφανιζοταν στο προσωπο μου καθε φορα που σε συναντουσα οσο χαλια και αν ηταν η διαθεση μου. Σ'ευχαριστω που με ανεχτηκες, που με ανεχεσαι και που θα με ανεχεσαι για πολυ καιρο ακομα.